ZNACZENIE: Teologiczne lub filozoficzne próby usprawiedliwienia boga z zarzutu istnienia zła i niesprawiedliwości.
UŻYCIE: Teodycea jest odpowiedzią na podważanie istnienia boga poprzez argumenty o istnieniu zła na świecie. Po raz pierwszy użył go w 1710 r. niemiecki filozof Gottfried Leibniz, który argumentował, że mimo że świat nie jest doskonały, jest jednak najlepszy z wszystkich możliwych.
PRZYKŁAD: Sprzeczność między wiarą w dobroć i wszechmoc bożą, a istnieniem zła jest dla mnie nie do wytłumaczenia przez żadną teodyceę.
ETYMOLOGIA: gr. theós – bóg’ + díke – sprawiedliwość.
Słowo Dnia 